Björn Blogt: “Ja die jeugd hé’’

“Ja die jeugd hé, altijd maar overlast veroorzaken”, “Het zijn altijd weer die Marokkanen en Turken”, “Al die jongeren in de Langdonk/Kroeven/Westrand zorgen altijd voor problemen”.

Het zijn quotes die je misschien zelf weleens gelezen, gehoord, geschreven of gezegd hebt. En daar zit ook een kern van waarheid in. Sommige jongeren zijn probleemmakers, moeten aangepakt worden en belanden op het verkeerde pad hoeveel kansen je ze ook geeft.

Maar om nou alle jongeren een bepaald label op te plakken is ook niet het juiste. Ik was vooral benieuwd wat jongeren er zelf van vinden, maar eerlijkheid gebied mij ook om te zeggen dat ik nou niet echt de ballen heb om ’s avonds naar een groepje jongeren te lopen en met ze het gesprek aan te gaan. Ze zien me al aan komen zeker…

Dus ik koos voor een veilige omgeving. In dit geval een activiteitenavond van Jongerenwerk Roosendaal in wijkhuis De Wieken in de Kroeven. Van te voren even netjes mezelf aangemeld bij de jongerenwerker en even gecheckt of hij het ook wel okay vond, maar vooral dat ik ook ‘veilig’ aanspreekpunt had als ik er was. En daar waar ik dacht binnen te lopen bij een groep jongeren die met z’n allen om de tv zou hangen en FIFA te spelen, liep ik binnen bij een groep jongeren die bezig waren met een bordspel en met een muziekje erbij gezellig met elkaar waren aan het lachen en praten.

In het begin was het wel even acclimatiseren voor mezelf, want ja zo’n groep jongens ben ik niet gewend. Ik heb nooit met vrienden op straat gehangen en hun cultuur en taal heb ik nooit echt gebruikt. Sterker nog, toen ik vroeger eens bij de bushalte van de Roselaar werkt aangesproken door een vriend van de jongens waar ik mee in de stad was met “Yo G, fakka met jou?”, dacht ik dat ik werd uitgescholden. Bleek dat hij me gewoon vroeg hoe het met me ging. Dus in die zin kon ik me wel inleven in de “Bro, bro luister dan”, “whalla ik zweer je” en “niffo”.

Dat terzijde, ik hield me in ieder geval in het begin van de avond een beetje op afstand van de jongeren. Ik gaf wel een boks bij jongeren die na mij nog binnenkwamen, maar was vooral in gesprek met de jongerenwerker. Hij is zelf van Marokkaanse afkomst, heeft ook streken uitgehaald vroeger en klikt daarom heel goed met de groep. Via hem observeerde ik een beetje de groep en liet ik tegelijkertijd de groep ook aan mijn aanwezigheid wennen. Tot er toch echt een moment kwam dat ik ook echt mét die jongeren in gesprek moest gaan, want ik was de hele tijd alleen nog maar echt in gesprek geweest met die jongerenwerker. Maar hij zei op een gegeven moment: “weet je, als je de ballen toont om gewoon bij die jongeren aan tafel te gaan zitten en het gesprek met ze aan te gaan, dan waarderen ze dat echt”.

Met een beetje hulp van de jongerenwerker om de aandacht ook te krijgen dan toch echt het gesprek aangegaan. Natuurlijk even verteld wie ik ben en wat ik doe, maar daarna vooral geluisterd. Geluisterd naar wat zij graag als jongeren zouden willen, leuke anekdotes over wat ze meegemaakt hebben, zelf ook nog af en toe wat leuks mogen delen en uiteindelijk met z’n allen flink gelachen.

En dat maakt het zo mooi. Ik kwam met een heel vooroordeel die ruimte binnenlopen en ik loop weg met een verrijkt beeld en ook een realistische ondertoon. We kunnen niet iedereen helpen; sommige jongeren willen ook gewoon niet geholpen worden. Maar deze jongeren die ik gesproken heb? Die willen gewoon een ruimte die van hun is, waar zij leuke dingen kunnen doen met buurtgenoten. Want het is niet hun wens om overlast gevend op straat te zijn, maar wel om een plek in hun wijk te hebben die ze kunnen delen met elkaar. Een stamcafé zoals vroeger, maar dan nu een buurthuis waar jongeren ook een plekje hebben.

Daarom ben ik ook enorm benieuwd naar de plannen van wethouder Raaijmakers over haar ontwikkelplan met betrekking tot buurt- en dorpshuizen. Hoe we die huizen echt van iedere buurt-/dorpsbewoner kunnen maken, van jong tot oud en van verschillende culturen.

Want als we dingen samen doen, is het leven toch zoveel mooier? Probeer open te staan voor elkaar, probeer eens wat nieuws uit en probeer vooral naar het positieve te kijken. Want onmogelijk is het zeker niet!